Dünyada ve Türkiye’de kültürel mirasın ve müze uygulamalarının nasıl daha adil ve kapsayıcı şekilde ele alınabileceği konusunda düşünmeyi amaçladığımız yazı dizimizin ikinci yazısında, müzecilik politikalarını toplumsal cinsiyet bağlamında tartışmak istiyoruz. 8 Mart Dünya Kadınlar Günü vesilesiyle, sanatçı kadınların müzelerde kendilerine yer bulma aşamasındaki hâlâ devam eden zorlu mücadelesine odaklanıyoruz. İlk yazıda “Müzeleri dekolonize etmek mümkün mü?” diye sormuştuk; bu kez ilk olarak “Sanat ekonomisinde kadının emeği karşılığını buluyor mu?” diye soruyor ve perspektifimizi müzecilik politikaları ekseninde geliştirerek ekliyoruz: “Feminist bir müzecilik mümkün mü?”

Kültürel mirasın sunumu, yaratıcı ekonomilerle ilişkisi, eğitimi, kültürel miras ve toplumsal cinsiyet gibi farklı temaları ele alacağımız bir yazı dizisine başlıyoruz. Hem Türkiye özelinde hem de küresel bağlamda kültürel mirasın ve müze uygulamalarının daha adil ve kapsayıcı bir şekilde nasıl ele alınabileceği konusunda düşünmeyi amaçlıyoruz. Dizinin ilk yazısı, dekolonizasyon sürecinin temellerini araştırmaya, yöntemlerini anlamaya ve müze uygulamalarını bu çerçevede ele almaya yönelik bir giriş niteliği taşıyor. Müzelerin dekolonizasyonu uzun bir süreç olabilir; ancak bu süreci sorunsallaştırmak üzere bir adım atmayı ve bu önemli konuyu daha fazla anlamayı umuyoruz.

29 Ekim günü kapılarını açan İş Bankası Resim Heykel Müzesi, süreli sergilerin yanı sıra Türkiye’nin en büyük ve özel koleksiyonlarından birini belirli aralıklarla yenileyerek sergileyecek. Neden hâlâ bir modern müzeye ihtiyacımız var sorusunun cevabı ise o modern müzenin nasıl olması gerektiğinin cevabını da içinde taşıyor.

Erken Cumhuriyet’te “toplumsal bir figür” olarak algılanan kadın sanatçılar feminist bilincin ve aktivizmin yükselmesiyle yavaş ama emin adımlarla öne çıkmaya, hatta çağdaş sanatın dilini şekillendirmeye başlıyor. Elif Dastarlı, Cumhuriyet’in 100 yılında kadın sanatçıları yazdı.